Ik zie vaak twee dingen gebeuren als mensen niet weten hoe verder. Ze gaan met heel veel hagel schieten in de hoop dat er een keer eentje raak schiet. Of ze stoppen, want ze denken dat ze de berg niet kunnen beklimmen. Ook in complexe projecten of verandertrajecten heb ik dit vaak meegemaakt. Waardoor de beoogde verandering na drie jaar nog niet van de grond is gekomen. Maar ook wanneer iemand persoonlijk verandering wil in zijn werksituatie zie ik dat mensen heel hard om zich heen gaan slaan. Of volledig bevriezen en de situatie maar schoorvoetend accepteren zoals die is. Met het idee dat ze er toch geen controle over hebben.

Gek genoeg zit de kracht in het 'niet weten' en dit gewoonweg erkennen. Uitspreken dat je het niet weet en stilstaan bij wat je wel weet en wel kunt overzien. En vanaf hier een eerste kleine stap zetten en leren van de ervaring en uitkomst. Om vervolgens je volgende stap te zetten.

Ook ik ben op zoek naar mijn volgende stap om deze vervolgens ook echt te zetten. Weet ik waar het toe leidt? Nee, niet precies. Dat is spannend en voelt soms als een risico, maar ik heb geleerd dat daar ook juist kansen liggen. Dat er dingen op mijn pad komen die ik nooit zelf had kunnen bedenken. Juist daar ligt mijn groei....en uiteindelijk de top van mijn beoogde berg.